محسن چاوشی به کدام وعده های 10 سال پیشش عمل کرد؟

موسیقی ما – الان تقریبا ده سال از آن عصر بهاری فوق العاده می گذرد. اردیبهشت 85 بود. همراه دوستم که به کارهای چاوشی علاقه مند بود و تجربه روزنامه نگاری هم نداشت، برای گفت و گو با محسن چاوشی رفتیم به دفتر آفاق فیلم نزدیک ورزشگاه کشوری. روزگاری بود که «کار نشدنی» برایمان بی معنا بود.
چند ماهی مسیرهای مختلف را پی گیری کرده بودیم تا بالاخره به اصل جنس رسیدیم؛ به محسن خان چاوشی که آن روزها محبوبیتش عجیب و غریب بود و خودش زیرزمینی. آن زمان، رسانه ها اساسا خیلی کم به موسیقی می پرداختند. رسانه های اینترنتی مرتبط با موسیقی منحصر بودند به چند وب سایت دانلود. چند وبلاگ هواداری هم فعال بودند. رسانه های مکتوب جدی تر هم اساسا به موسیقی پاپ وقعی نمی نهادند؛ موسیقی زیرزمینی که جای خود داشت. در این حال و هوا، یافتن چاوشی و گفت و گو با او انجام شد.
سیامک رحمانی و جواد رسولی دبیران تحریریه آن زمان همشهری جوان هم رضایت مسوولان همشهری را برای انتشار گفت و گوی او گرفتند تا اولین گفت و گوی محسن چاوشی مثل خیلی کارهای دیگر به نام همشهری جوان سند بخورد. نشستیم پای صحبت مرد مرموز موسیقی زیرزمینی آن روزها که در تمام فضای اینترنت، فقط چهار پنج عکس از او منتشر شده بود. خوش بختانه آن گفت و گو که پیش از پخش گسترده سی دی های سنتوری ( به دلیل صادر نشدن مجوز اکران) منتشر شد، فیدبک های بسیاری هم داشت و با استقبال خوبی رو به رو شد.
***
حدودا یک سال پیش، آن شماره مجله همشهری جوان را میان کتاب ها و مجلات قدیمی پیدا کردم و عکسی از آن را برای خود چاوشی هم فرستادم و پس از چند سال با هم یک صحبت مفصل وایبری ( هنوز تلگرام فراگیر نشده بود) داشتیم. میان همان صحبت های وایبری و زنده شدن خاطرات گذشته از جمله چهار گفت و گوی مفصل دیگرم با او در سالهای آینده، به او از قول و قرارهایی گفتم که در این گفت و گوی اولش با هشمهری جوان به خودش، همکارانش و علاقه مندانش داده بود. فکر کردم چه خوب است ببینیم دنیای چهره محبوب و معتبری مثل چاوشی در این سالها چقدر تغییر کرده و اساسا از لحاظ ژورنالیستی هم برایم جالب بود تا بعد از حدود 10 سال به یک چهره محبوب و – امروز – جریانساز بگویم یادت می آید ان سالها چه می گفتی و چه شد.

« موسیقی مورد علاقه ام راک است. اگر موفق شوم، یکی دو آلبوم خوب به بازار ارائه کنم، آن وقت کاری را که خودم می خواهم، انجام می دهم و یکی دو کار راک واقعی را به مردم هدیه می کنم.»
چاوشی به این وعده اش عمل کرد. علاوه بر آن که در اغلب آلبوم هایش، از زمینه ها و سازبندی های ژانر راک استفاده کرد، پیش از آلبوم آخرس با همکاری فرشاد حسامی، چند کار خوب سافت راک منتشر  و در آلبومش هم در قطعه « پاروی بی قایق» با همکاری امید حجت یک قطعه راک شنیدنی و البته مردم پسند هم ارائه کرد. به عقیده من، همین پرنسیپ ویژه چاوشی است که این جایگاه را برای او ساخته است. طوری که قطعه «کجایی» از او این طور همه گیر و محبوب می شود. او می دانست به کجا می خواهد برسد و در این مسیر هم حرکت کرد. خودتان مقایسه کنید چاوشی را با بسیاری از همکارانش که منتظرند ببینند بقیه چه کرده اند تا آنها هم یک کپی از روی آن بزنند.
 

« به آقای مهرجویی هم گفتم که من هنوز به طور رسمی موفق نشده ام آلبومی منتشر کنم. اما گفتند که ما ترتیب همه کارها را داده ایم. شریفی نیا می گفت مهرجویی خودش مجوز است.»
هرچند، مهرجویی در این مورد خاص خودش مجوز نبود و کار نهایتا اکران عمومی نشد اما همان طور که مدتی پیش مهرجویی به گلایه از درخواست مالی عجیب چاوشی برای حضور در سنتوری 2 گفته بود، حضور چاوشی در سنتوری کمک زیادی به مجاز شدنش کرد. چاوشی اما در زمانه نه چندان بر وفق مراد مهرجویی مثل رادان و خیلی های دیگر از حضور در سنتوری 2 چشم پوشی کرد. بعضی به او خرده گرفتند که رسم مروت و انصاف را رعایت نکرده است. او هم توجیهات خود را دارد.

« با همکار قدیمی ام امیر ارجینی شروع به کار [ ساخت قطعات سنتوری] کردیم. .. ارجینی هم مثل همیشه سنگ تمام گذاشت. … من جز یکی دو مورد پول ترانه و تنظیم نداده ام. دوستان به خاطر علاقه و عشق به کار، با من همکاری کرده اند. اما اگر موفقیتی به دست بیاورم، دوستانم را فراموش نمی کنم و خوبی هایشان را جبران می کنم.»
یکی از نقدهای من به محسن چاوشی در آن گفت و گوی صمیمانه وایبری همین جمله اش بود. امیر ارجینی مدتهاست از گروه همکار چاوشی کنار گذاشته شده و این رد این جملات تاثیرگذار و قدرشناسانه دوره عسرت اوست. چاوشی به درجات بالایی رسیده، قراردادهای خوبی برای انتشار آلبوم می بندد و برای همکاری با سریالی مثل شهرزاد هم قطعا دستمزد خوبی گرفته است. اما ارجینی دوست و همکار سابقش در آخرین گفت و گویش از دوست قدیمی گلایه کرده که برای انتشار آلبوم مستقل و در دست انتشارش هیچ کاری نکرده و حتی در صفحات شخصی اش از این آلبوم ارجینی هیچ نگفته است. وقتی این مساله را با چاوشی مطرح کردم، بدون اینکه داستان های میان خود و ارجینی را باز کند، گفت که همچنان با دوست قدیمی اش مراوده دارد و گه گاه با او صحبت می کند اما به دلایلی که نمی خواهد در عرصه عمومی مطرح شود، فعلا با ارجینی همکاری نخواهد کرد. این در حالی است که هواداران او هم بارها در کامنت هایشان از او خواسته اند با ارجینی همکاری دوباره ای را آغاز کند.  

«الان شعر برای من یک رکن اساسی است. در آلبوم های اولم جز ترانه « حمید مصدق» و «کفتر چاهی» نسبت به بقیه آهنگ ها تعلق خاطری ندارم. کتاب ده منظومه را می خواندم که مجموعه ایست از اشعار شاعران بزرگ شعر نو. از این ترانه مصدق خیلی خوشم آمد…. اساسا کارهای من از شروع کار تا الان تفاوت زیادی کرده؛ هم از جنبه کلام، هم ملودی و هم تنظیم. آهنگ سنگ صبور در فیلم سنتوری آخرین کار واقعی من است که از ان کاملا راضی ام.»
این توجه وِیژه به شعر در همه کارهای جدید چاوشی به چشم می خورد؛ از آلبوم بسیار متفاوت و خوش رنگ « من خود آن سیزدهم» تا اشعار و نه ترانه هایی که حسین صفا برای چاوشی گفته است. چاوشی به استفاده از ترانه های مرسوم چندان علاقه ای ندارد. دوست دارد شعری بخواند که حرفی داشته باشد. مخاطب را به فکر فرو ببرد. تلاش می کند مخاطبش را با شعر خوب و متفاوت ارتقا دهد. خودش هم در این زمینه پیشرفت خوبی کرده. نگاهش به شعر عمیق شده و اساسا به موسیقی و شعر از دریچه ای متفاوت از دیگر همکارانش می نگرد. مدتی پیش نوشتم که او حتی از فرهاد هم فراتر رفته است. فرهاد اگر فقط اشعار بزرگان را روی موسیقی بزرگان می خواند، چاوشی خودش مولف است . خلاف جریان مرسوم می سازد و می خواند و از حیث محبوبیت هم خیلی جلوتر از فرهاد در زمانه خود است.. فقط نکته این است که خیلی از دوستان نزدیکش هم معتقدند هواداران دوآتشه چاوشی که می توانند محیط مجازی را  به اتش بکشند، چندان میانه ای با این اشعار ندارند. آنها متعلق به یک جامعه فرهنگی و اجتماعی دیگرند که با این اشعار نمی توانند ارتباط مناسبی برقرار کنند. اما چه باک که با هر قطعه جدید، هواداران جدیدی هم به اواضافه می شوند.

شاید این فرصت خوب باز هم فراهم شد تا به گفت و گوهای دیگرم با چاوشی سری بزنم و این کار را برای انها هم تکرار کنم. فکر می کنم این وقت گذاشتن و مرور گذشته برای کسی مثل چاوشی می ارزد؛ خواننده ای که هر روز، یک پله بالاتر می رود.

خاطره نگاری و مرور اولین گفت و گوی رسمی با خواننده «کجایی»

زندگی ایده آل

الان تقریبا ده سال از آن عصر بهاری فوق العاده می گذرد. اردیبهشت 85 بود. همراه دوستم که به کارهای چاوشی علاقه مند بود و تجربه روزنامه نگاری هم نداشت، برای گفت و گو با محسن چاوشی رفتیم به دفتر آفاق فیلم نزدیک ورزشگاه کشوری. روزگاری بود که «کار نشدنی» برایمان بی معنا بود. چند ماهی مسیرهای مختلف را پی گیری کرده بودیم تا بالاخره به اصل جنس رسیدیم؛ به محسن خان چاوشی که آن روزها محبوبیتش عجیب و غریب بود و خودش زیرزمینی