کنسرتی دیگر، فضایی بهتر

این نوازنده و آهنگساز، بداهه‌نوازی را گل سر سبد موسیقی ایرانی می‌داند: «خلق بخش‌هایی از ملودی در لحظه و انتخاب قطعاتی از آثار از پیش ساخته از خود و دیگران در حین اجرا از خصوصیات بداهه نوازی در موسیقی دستگاهی است. در بداهه نوازی کسی دستگاه جدیدی نمی‌آفریند؛ ولی اگر چنین اتفاقی بیفتد هم محال نیست. نیمی از موسیقی در بداهه نوازی از پیش ساخته است و نیمی دیگر در‌‌ همان لحظه ساخته می‌شود اگر کفة ترازو به نفع خلق در لحظه باشد، بداهه نوازی اعلیتر و اگر برعکس باشد نیز ارزش خود را داراست چراکه در هر دو خلاقیت وجود دارد. در همین راستا «علیرضا می‌رعلی‌نقی» – منتقد و پژوهشگر موسیقی ایرانی- یادداشتی نوشته است که در ادامه می‌خوانید:

برنامهٔ «کنسرت موسیقی ایرانی ۲»، کار مشترک سلمان سالک (تار)، سیاوش کریمی‌نژاد (سازهای کوبه‌ای) مجید علیزاده (تمبک) در جمعه چهارم دی ماه ۱۳۹۴ در سالن ایران فرهنگستان هنر واقعه‌ای برخلاف واقعیت‌های حاضر و همیشه آزار دهنده در کنسرت‌های این زمان بود. همه چیز بر خلاف انتظارات واقع‌گرایانه بود و چه خوب! نوازندگان، آرام و مسلّط به کار خود بودند. فضای صوتی، عصبی و هیجان‌زاده کاذب نبود، موسیقی در شکل اصیلش اجرا شد و نه با بند بازی‌های دل آزاری که سال‌هاست رنگ و بلکه ننگ «نوآوری» (؟!) را بر خود چسبانده است. نظم و ارامش و ادب و رفتار فاخر حاضران، از گردانندگان تا مهمانان، همه و همه در ‌‌نهایت مطلوب و می‌توان گفت شگفتی‌آور بود. به ویژه اینکه از صدای جیغ کودکانی که در اکثر بلکه تمام کنسرت‌ها، به نحوه و نامتناسب حضور دارند، خبری نبود. مهم‌تر از همه اینکه کل برنامه، بی‌مدد از صدا و یا سیمای فلان و به‌مان خوانندۀ معروف، سرپا ایستاد و روی پای خود دوام کرد. نه اینکه خواننده و آواز را نامطلوب بدانیم، نه! فقط گاهی اوقات نیاز داریم که عملاً، موسیقی ناب و بی‌کلام بشنویم و باور کنیم که بدون خواننده و شعر هم، موسیقی دستگاهی و یا کلاسیک ما قابل شنیدن است. حال در هر سطحی که باشد.

تبریک به سلمان سالک، سیاوش کریمی‌نژاد و مجید علیزاده، و مسئولین مؤسسه آوای مهربانی که برنامه‌ای چنین سنگین و وزین را این طور شایسته و قرین آبرو و احترام به انجام رساندند. این نوع موسیقی مسلم است که مال همه کس نیست وشنوندگان خاص و معدود خود را لازم دارد. اما هر کنسرت خوب، مجموعه‌ای از عوامل است که در شب ۴ دی ۱۳۹۴، بالا‌تر از حد استاندارد و انتظار بود.