«پالت» به وعده‌اش عمل کرد!

به گزارش «موسیقی ما»، حدودا یک سالی می‌شود که «پالت» همزمان با انتشار دومین آلبوم خود، تور کنسرت‌های «شهر من بخند» را در ایران و دیگر کشورهای اروپایی و آمریکایی آغاز کرده و در این مدت اجراهای بسیاری را روی صحنه برده است. اما آنها در آخرین کنسرت بهاری خود و با توجه به امکانات ویژه استیج تالار وحدت، فرم کلی اجراهایشان را به طور اساسی تغییر دادند و با همراهی سیامک احصایی و گروه ویژوال، شکل جدیدی از پرفورمنس را به لحاظ کارگردانی، طراحی صحنه و نورپردازی به مخاطبان خود ارائه کردند.

این کنسرت 100 دقیقه‌ای، بدون آنتراکت و در چهار پرده و یک موخره (بیز کنسرت) برگزار شد. پرده اول که با کانسپت «سایه»‌ها ایده‌پردازی شده بود، در تاریکی مطلق و در حالی که سایه خواننده در عمق صحنه روی پرده افتاده بود، آغاز شد و طنین آواز «تفنگ دسته‌نقره» با صدای امید نعمتی در تالار وحدت پیچید؛ قطعه خاطره‌انگیزی که سال 1368 توسط شهرام ناظری در آلبوم «کنسرت اساتید» خوانده شد و کوروش یغمایی هم سال 1381 آن را با شکل و شمایلی متفاوت اجرا کرد. در ادامه، گروه به شیوه غیرمنتظره‌ای به صورت پیوسته تصنیف «لیلی جان»، قطعه «یادگار دوست» و در انتهای آن هم قطعه اینسترومنتال «کورسیکا» را اجرا کرد که سه قطعه آن برای اولین‌بار توسط  گروه شنیده می‌شد و به این ترتیب «پالت» با شروعی شجاعانه کنسرت خود را آغاز کرد.

پرده دوم، با کانسپت «نور» طراحی شده بود که گروه با اجرای قطعات «والس»، «مثلث»، «هزارتا قصه»، «نگاه کن» و «قاصدک»، در واقع گزیده‌ای از رپرتواری را برای مخاطبانش در نظر گرفته بود که سال‌های پیش در برج آزادی اجرا و ادای دینی به همراهان قدیمی‌اش محسوب می‌شد. به‌ویژه قطعه «قاصدک» با شعری از مهدی اخوان‌ثالث که مدت‌ها بود در رپرتوار گروه گنجانده نمی‌شد، با اجرایی تازه، در حالی که امید نعمتی در میان تاریکی مطلق صحنه و در مسیر نورهایی که دور تا دور او روی زمین قرار گرفته بودند، به نزدیک‌ترین قسمت استیج نسبت به مخاطبان قرار می‌گرفت، بدون میکروفون بخش ابتدایی و آوازی این قطعه را اجرا کرد و توانست تماشاگران را از این فرم اجرا کاملا غافلگیر کند. این تصمیم، نشان از جسارت این خواننده جوان داشت که توانست به شکلی کاملا شفاف، صدایش را به نقاط مختلف سالن برساند. اتفاق جالب دیگر وقتی رخ داد که در ادامه اجرای قطعه «قاصدک» که سازها به آن افزوده شدند، شقایق صادقیان که در اجراهای گذشته پالت تا سال 1392 به عنوان نوازنده مهمان حضور داشت، مجددا در این قطعه گروه را با فلوت همراهی کرد.

پرده «رنگ»ها سومین بخش این کنسرت بود که به گزیده‌ای از قطعات ریتمیک، پرانرژی و محبوب گروه اختصاص داشت که در آن به ترتیب قطعات «لیلی»، «رنگ شماره یک»، «به رهی دیدم برگ خزان»، «خانه‌بردوش» و «سال تا سال» اجرا شد. کارگردانی این پرده بر خلاف پرده قبلی که با نورپردازی ملایم و ریتمی کندتر برنامه‌ریزی شده بود، با طراحی نور، ویژوال و صحنه بسیار پرشور و چشم‌نواز، مخاطبان را به اوج هیجان و شادی رساند.

آخرین بخش این کنسرت پرده «مه» بود که فضایی رویایی و پرتعلیق به استیج بخشیده بود، اتمسفری سورئالیستی که با در آمیختن دنیای واقعی و خیال با قطعه عاشقانه «از سرزمین‌های شرقی»، آغاز شد و در ادامه جدیدترین ساخته «پالت»، قطعه «صدایم کن» با شعری از امید نعمتی مخاطبان کنجکاو را به وجد آورد. گفتنی است که طبق گفته امید، با این که ترانه و ملودی این قطعه، چند سال پیش ساخته شده بود، هیچ‌گاه به تنظیم نهایی نرسید؛ اما این بار گروه در عرض یک هفته موفق شده بود به یک اتود قابل ارائه دست پیدا کند. تنطیم این قطعه‌ با آغازی درخشان و یک ملودی صمیمی و دلچسب، یادآور کارهای نوستالژیک «پالت» بود که البته در میانه و پایانش، مطمئنا باید در بازنگری آینده گروه، تغییراتی داشته باشد تا بتواند به یک تک‌قطعه «هیت» تبدیل شود.

در ادامه پرده چهارم، قطعات «نیمی از ما» و در انتها هم «اینجا شهر من نیست» پایان بخش کنسرت بودند که با ظرافت، مثل یک حلقه، اجرا را به آغاز پرده اول وصل می‌کرد. شاید اگر قرار بود اجرایی دراماتیک‌تر و تئاتری‌تر از گروه می‌دیدیم، دیگر نباید مثل همیشه بنا به درخواست همیشگی مخاطبان، «نرو، بمان» به عنوان قطعه بیز اجرا ‌می‌شد تا حداکثر تاثیر دراماتیک اجرا برای مخاطبان باقی بماند. البته کارگردانی این بخش هم خالی از ایده‌پردازی نبود و تعلیق رویاگون پرده چهارم را با ترفندی ساده که اشاره‌ای به تجربیات کودکیمان داشت، با همراهی حباب‌های آبی که از فضای بالای استیج به سمت پایین شناور بودند، به پایانی امیدبخش رسانید و این اجرا را به شیوه دیگری کامل کرد.

نکته مهم این است که «پالت» در این کنسرت تلاش کرده بود تا با استفاده حداکثر از امکانات مکانیکی و ظرفیت‌های کم‌مانند استیج تالار وحدت، در کوششی ستایش‌آمیز، اجرایی کم‌سابقه را به مخاطبانش هدیه کند و سطح تازه‌ای از پرفورمنس را در کنسرت‌هایش رقم بزند: ایده‌پردازی حساب‌شده، فضاسازی ساده و صمیمی، طراحی صحنه مینیمال، نورپردازی معقول و غیراغراق‌شده، ویژوال خلاقانه و کارگردانی هوشمندانه و غیرخودنمایانه، عناصری بودند که در کنار یکدیگر، حالا دیگر انتظار مخاطبان حرفه‌ای و عام گروه پرطرف‌دار «پالت» را برای اجراهای بعدیشان بالا خواهد یرد.

«پالت» در این چهار شب میزبان بسیاری از هنرمندان و اهالی فرهنگ و هنر بود که از آن جمله می‌توان به احمد پوری، پانته‌آ پناهی‌ها، سروش صحت، میترا حجار، نوید محمدزاده، هومن سیدی، هوتن شکیبا، اشکان خطیبی، سینا حجازی، میلاد درخشانی، منصور ضابطیان، سروش رضایی، بهرام دهقانیار، نیلوفر لاری‌پور، بابک آخوندی، مونا برزویی، مهدی ساکی، کیاوش صاحب‌نسق، رامین بهنا، دارا دارایی، شایان فتحی، بابک صفرنژاد، سیاوش امامی، ترلان پروانه یاسر خاسب و مازیار خواجیان اشاره کرد.
برنامه پالت برای ادامه تور کنسرت «شهر من بخند» در تابستان سال جاری، دیدار با هواداران مشتاقش در شهرستان‌ها است که بلافاصله پس از قطعی شدن آن‌ها اطلاع‌رسانی خواهد شد.

در ادامه می‌توانید عکس‌های آرش عاشوری‌نیا و همچنین ویدئوی سیاوش نقشبندی را که به گزیده‌ای از این اجراها پرداخته، به صورت اختصاصی از سایت «موسیقی ما» ببینید و دانلود کنید.

+ عکس‌های اختصاصی آرش عاشوری‌نیا از اجرا
+ ویدئوی گزیده‌ای از این کنسرت
 
موسیقی ما – گروه موسیقی «پالت» روزهای جمعه و شنبه در حالی آخرین کنسرت بهاره خود را با حضور چهره‌های مطرح موسیقی، سینما و تئاتر، با اجرایی کاملا متفاوت در تالار وحدت روی صحنه برد که به دلیل استقبال زیاد علاقه‌مندان، عده‌ای ایستاده کنسرت را تماشا کردند و عده‌ای هم پشت درهای تالار وحدت ماندند…

به گزارش «موسیقی ما»، حدودا یک سالی می‌شود که «پالت» همزمان با انتشار دومین آلبوم خود، تور کنسرت‌های «شهر من بخند» را در ایران و دیگر کشورهای اروپایی و آمریکایی آغاز کرده و در این مدت اجراهای بسیاری را روی صحنه برده است. اما آنها در آخرین کنسرت بهاری خود و با توجه به امکانات ویژه استیج تالار وحدت، فرم کلی اجراهایشان را به طور اساسی تغییر دادند و با همراهی سیامک احصایی و گروه ویژوال، شکل جدیدی از پرفورمنس را به لحاظ کارگردانی، طراحی صحنه و نورپردازی به مخاطبان خود ارائه کردند.

این کنسرت 100 دقیقه‌ای، بدون آنتراکت و در چهار پرده و یک موخره (بیز کنسرت) برگزار شد. پرده اول که با کانسپت «سایه»‌ها ایده‌پردازی شده بود، در تاریکی مطلق و در حالی که سایه خواننده در عمق صحنه روی پرده افتاده بود، آغاز شد و طنین آواز «تفنگ دسته‌نقره» با صدای امید نعمتی در تالار وحدت پیچید؛ قطعه خاطره‌انگیزی که سال 1368 توسط شهرام ناظری در آلبوم «کنسرت اساتید» خوانده شد و کوروش یغمایی هم سال 1381 آن را با شکل و شمایلی متفاوت اجرا کرد. در ادامه، گروه به شیوه غیرمنتظره‌ای به صورت پیوسته تصنیف «لیلی جان»، قطعه «یادگار دوست» و در انتهای آن هم قطعه اینسترومنتال «کورسیکا» را اجرا کرد که سه قطعه آن برای اولین‌بار توسط  گروه شنیده می‌شد و به این ترتیب «پالت» با شروعی شجاعانه کنسرت خود را آغاز کرد.

پرده دوم، با کانسپت «نور» طراحی شده بود که گروه با اجرای قطعات «والس»، «مثلث»، «هزارتا قصه»، «نگاه کن» و «قاصدک»، در واقع گزیده‌ای از رپرتواری را برای مخاطبانش در نظر گرفته بود که سال‌های پیش در برج آزادی اجرا و ادای دینی به همراهان قدیمی‌اش محسوب می‌شد. به‌ویژه قطعه «قاصدک» با شعری از مهدی اخوان‌ثالث که مدت‌ها بود در رپرتوار گروه گنجانده نمی‌شد، با اجرایی تازه، در حالی که امید نعمتی در میان تاریکی مطلق صحنه و در مسیر نورهایی که دور تا دور او روی زمین قرار گرفته بودند، به نزدیک‌ترین قسمت استیج نسبت به مخاطبان قرار می‌گرفت، بدون میکروفون بخش ابتدایی و آوازی این قطعه را اجرا کرد و توانست تماشاگران را از این فرم اجرا کاملا غافلگیر کند. این تصمیم، نشان از جسارت این خواننده جوان داشت که توانست به شکلی کاملا شفاف، صدایش را به نقاط مختلف سالن برساند. اتفاق جالب دیگر وقتی رخ داد که در ادامه اجرای قطعه «قاصدک» که سازها به آن افزوده شدند، شقایق صادقیان که در اجراهای گذشته پالت تا سال 1392 به عنوان نوازنده مهمان حضور داشت، مجددا در این قطعه گروه را با فلوت همراهی کرد.

پرده «رنگ»ها سومین بخش این کنسرت بود که به گزیده‌ای از قطعات ریتمیک، پرانرژی و محبوب گروه اختصاص داشت که در آن به ترتیب قطعات «لیلی»، «رنگ شماره یک»، «به رهی دیدم برگ خزان»، «خانه‌بردوش» و «سال تا سال» اجرا شد. کارگردانی این پرده بر خلاف پرده قبلی که با نورپردازی ملایم و ریتمی کندتر برنامه‌ریزی شده بود، با طراحی نور، ویژوال و صحنه بسیار پرشور و چشم‌نواز، مخاطبان را به اوج هیجان و شادی رساند.

آخرین بخش این کنسرت پرده «مه» بود که فضایی رویایی و پرتعلیق به استیج بخشیده بود، اتمسفری سورئالیستی که با در آمیختن دنیای واقعی و خیال با قطعه عاشقانه «از سرزمین‌های شرقی»، آغاز شد و در ادامه جدیدترین ساخته «پالت»، قطعه «صدایم کن» با شعری از امید نعمتی مخاطبان کنجکاو را به وجد آورد. گفتنی است که طبق گفته امید، با این که ترانه و ملودی این قطعه، چند سال پیش ساخته شده بود، هیچ‌گاه به تنظیم نهایی نرسید؛ اما این بار گروه در عرض یک هفته موفق شده بود به یک اتود قابل ارائه دست پیدا کند. تنطیم این قطعه‌ با آغازی درخشان و یک ملودی صمیمی و دلچسب، یادآور کارهای نوستالژیک «پالت» بود که البته در میانه و پایانش، مطمئنا باید در بازنگری آینده گروه، تغییراتی داشته باشد تا بتواند به یک تک‌قطعه «هیت» تبدیل شود.

در ادامه پرده چهارم، قطعات «نیمی از ما» و در انتها هم «اینجا شهر من نیست» پایان بخش کنسرت بودند که با ظرافت، مثل یک حلقه، اجرا را به آغاز پرده اول وصل می‌کرد. شاید اگر قرار بود اجرایی دراماتیک‌تر و تئاتری‌تر از گروه می‌دیدیم، دیگر نباید مثل همیشه بنا به درخواست همیشگی مخاطبان، «نرو، بمان» به عنوان قطعه بیز اجرا ‌می‌شد تا حداکثر تاثیر دراماتیک اجرا برای مخاطبان باقی بماند. البته کارگردانی این بخش هم خالی از ایده‌پردازی نبود و تعلیق رویاگون پرده چهارم را با ترفندی ساده که اشاره‌ای به تجربیات کودکیمان داشت، با همراهی حباب‌های آبی که از فضای بالای استیج به سمت پایین شناور بودند، به پایانی امیدبخش رسانید و این اجرا را به شیوه دیگری کامل کرد.

نکته مهم این است که «پالت» در این کنسرت تلاش کرده بود تا با استفاده حداکثر از امکانات مکانیکی و ظرفیت‌های کم‌مانند استیج تالار وحدت، در کوششی ستایش‌آمیز، اجرایی کم‌سابقه را به مخاطبانش هدیه کند و سطح تازه‌ای از پرفورمنس را در کنسرت‌هایش رقم بزند: ایده‌پردازی حساب‌شده، فضاسازی ساده و صمیمی، طراحی صحنه مینیمال، نورپردازی معقول و غیراغراق‌شده، ویژوال خلاقانه و کارگردانی هوشمندانه و غیرخودنمایانه، عناصری بودند که در کنار یکدیگر، حالا دیگر انتظار مخاطبان حرفه‌ای و عام گروه پرطرف‌دار «پالت» را برای اجراهای بعدیشان بالا خواهد یرد.

«پالت» در این چهار شب میزبان بسیاری از هنرمندان و اهالی فرهنگ و هنر بود که از آن جمله می‌توان به احمد پوری، پانته‌آ پناهی‌ها، سروش صحت، میترا حجار، نوید محمدزاده، هومن سیدی، هوتن شکیبا، اشکان خطیبی، سینا حجازی، میلاد درخشانی، منصور ضابطیان، سروش رضایی، بهرام دهقانیار، نیلوفر لاری‌پور، بابک آخوندی، مونا برزویی، مهدی ساکی، کیاوش صاحب‌نسق، رامین بهنا، دارا دارایی، شایان فتحی، بابک صفرنژاد، سیاوش امامی، ترلان پروانه یاسر خاسب و مازیار خواجیان اشاره کرد.
برنامه پالت برای ادامه تور کنسرت «شهر من بخند» در تابستان سال جاری، دیدار با هواداران مشتاقش در شهرستان‌ها است که بلافاصله پس از قطعی شدن آن‌ها اطلاع‌رسانی خواهد شد.

در ادامه می‌توانید عکس‌های آرش عاشوری‌نیا و همچنین ویدئوی سیاوش نقشبندی را که به گزیده‌ای از این اجراها پرداخته، به صورت اختصاصی از سایت «موسیقی ما» ببینید و دانلود کنید.

+ عکس‌های اختصاصی آرش عاشوری‌نیا از اجرا
+ ویدئوی گزیده‌ای از این کنسرت
 
موسیقی ما – گروه موسیقی «پالت» روزهای جمعه و شنبه در حالی آخرین کنسرت بهاره خود را با حضور چهره‌های مطرح موسیقی، سینما و تئاتر، با اجرایی کاملا متفاوت در تالار وحدت روی صحنه برد که به دلیل استقبال زیاد علاقه‌مندان، عده‌ای ایستاده کنسرت را تماشا کردند و عده‌ای هم پشت درهای تالار وحدت ماندند…